„Ik voelde me in het begin net een goudvis in een kom", lacht mevrouw C. Kievits-Potjer (75). Maar het nieuwtje is er af. Alle vriendjes van haar kleinkinderen hebben oma inmiddels bewonderd. Ze verhuisde in november 2008 naar Amersfoort en woont in de achtertuin van haar dochter. Dat is vooral gezellig - en een hele zorg minder.

Annemiek Kievits, haar man, hun kinderen Jan (10) en Ella (7) en mevrouw Kievits zijn tegenwoordig 'buren'. De afstand tussen de achtergevel van het huis van het gezin en de mantelzorgwoning bedraagt zo'n 2 meter. Vanuit de woonkamer ziet Annemiek het slaapkamerraam van haar moeder, maar koekeloeren is er niet bij. „We hebben de helft van het slaapkamerraam van folie voorzien. Vitrage doet de rest." De andere aan de achtertuin grenzende, 9 meter lange muur bezit geen raam en mevrouw Kievits kan ongezien op haar terras zitten. Beide partijen zorgden voor zo veel mogelijk privacy. Bewust is de mantelzorgwoning zo neergezet. Ook zijn er duidelijke afspraken gemaakt over de zorg. In principe wordt die zoveel mogelijk door professionals gedaan, wel helpt Annemiek haar moeder iedere avond met het uittrekken van de steunkousen. Eén dag in de week eet mevrouw Kievits bij haar dochter. Na schooltijd komen Jan en Ella regelmatig even bij oma langs.

Mevrouw Kievits woonde hiervoor 35 jaar in Zwijndrecht. De verhuizing naar Amersfoort viel haar echter niet zwaar. „Mijn man overleed tien jaar geleden. Voor zijn heengaan leed hij twaalf jaar aan de ziekte van Alzheimer. Omdat ik hem thuis verzorgde, raakte ik steeds geïsoleerder. De laatste jaren in Zwijndrecht werd dit er door mijn artrose niet beter op. Ik kwam ongeveer één keer per jaar buiten."